Door: Claudia Koole
Iemand die bevestigd krijgt dat er nieuw leven groeit in de buik, weet dat er méér aan is gekoppeld dan louter een x-aantal cellen tellend vruchtje dat steeds groter wordt. Elk wezentje, of het nu dierlijk of menselijk is, is verbonden aan een groter geheel. Dat groter geheel wordt uit liefde gevormd, hoe moeilijk dat ook voor te stellen is. En dat groter geheel correspondeert voortdurend met de natuur op onze planeet aarde, waarop wij mensen bestaan.
Het vermenselijken van een foetus is niet alleen logisch, het is vanuit de (holistische) natuurwet en de Alfa en Omega gezien, volstrekt normaal. Of we dit nu willen geloven of niet. Elk geboren en ongeboren wezen, in welke staat van ontwikkeling dan ook, is automatisch verbonden met een ziel en lichaampje dat zich aan het ontwikkelen is.
De commotie over de Doritos-reclame waarin een foetus probeert chips te pakken bij de aanstaande vader is sneu. De commotie ontstond een tijd geleden over de getoonde foetus die vermenselijkt wordt in het reclamefilmpje. Een pro-abortus organisatie sprak zich fel uit via social media en protesteerde tegen de reclame die tijdens een Super Bowl door 111,9 miljoen mensen werd bekeken.
Een ongeboren en geboren mens in wording is méér dan een celdeling of lichaam. Het verliezen van een vruchtje als miskraam, hoe klein dan ook in de moederbuik, is het gedwongen loslaten van een minimensje. Het vruchtje dat zich fysiek nestelde, was er reeds vóór deze nesteling bij de vader en moeder en had de intentie een foetus te worden.
Uit een specifieke sfeer en als ster, who knows uit één van de vele miljarden planeten in het heelal, reisde het helemaal naar de aardse sfeer om zich daar klaar te maken voor een fysieke geboorte. Alleen een opsomming van verschillende levensboeken bepaalt of zo’n geboorte mag plaatsvinden als groot mysterie uit een onmetelijk groot geheel.
Hoe het ook zij, geboren of ongeboren, gewild of ongewild, een intentie, een cel, een vruchtje, een foetus; het was, is en blijft een ster die altijd fonkelt.
Claudia Koole, auteur
Hallo Riet, dank voor je reactie. Hoe het ook genoemd wordt, ik denk dat het altijd goed is. Liefde heeft ontelbaar veel namen en het is er altijd. Zelfs door elke dood heen. Dat wat we voelen, kunnen we niet in een draad vastpakken. Het was er, is er en zal er altijd zijn (uit Veda, de oudste en heiligste geschriften uit het Hindoeïsme). Hartelijke groet, Claudia 🙂
Helemaal mee eens: het is altijd goed. Intussen is het mijn ervaring met velen, dat het zo verrijkend is om het ongeboren kind als een bewust en aan ons gelijkwaardig wezen te benaderen; dan komt er zoveel wijsheid en troost vrij vanuit die andere dimensie. Het helpt enorm om die grotere verbinding waar jij ook refereert te ervaren. Dat maakt het hart warm, geeft vertrouwen deelgenoot te zijn aan gebeuren met zin en betekenis.
Mooi verwoord, herkenbaar. Wat mij in dit verband (‘vermenselijken’) vaak opvalt, is dat vrouwen het over het zieltje hebben. Ik snap dat wel vanuit onze emotionele laag, maar het kan wel in de weg zitten als je op de zielslaag contact wilt maken. Daar zijn we volkomen gelijkwaardig aan elkaar, als moeder, vader, ongeboren wezen. Afstemmen op de wijze ziel van je ongeboren kind brengt ander contact te weeg als ‘het zieltje opzoeken’. Dat laatste doet me altijd wat onvolwassen en sentimenteel aan, hoe zeer ik ook uitga van de zielsverbinding tussen ouders en ongeboren kinderen, al van voor de conceptie. En ook nadat de zwangerschap misliep.
Hallo Ingrid, bedankt voor je reactie en graag geschreven. Fijn dat het goed overkomt. Hartelijke groet 🙂
Claudia ik ben geraakt door je woorden. dankjewel.