Door: Nadina Jahangier
Al sinds mijn 19e hebben wij geprobeerd zwanger te worden. Mijn vriend en ik waren toen bijna 2 jaar samen en we wisten beiden dat we ‘op tijd’ ouders wilden worden. Vanaf dat moment ben ik gestopt met het slikken van de anticonceptie pil. Omdat mijn cyclus maar niet op gang kwam, hebben we direct de stap naar de medische molen gemaakt.
Daar bleek alles bij mij stil te liggen, waarschijnlijk veroorzaakt door de hormonen in de pil. We konden direct beginnen met zware hormoonpillen om te zorgen dat mijn cyclus weer op gang kwam. Dat lukte na 2 maanden, en ik raakte ook 2 keer zwanger. Beide keren verloor ik het kindje binnen 4 weken, omdat het innestelen niet goed ging, volgens de artsen waarschijnlijk ook een gevolg van het 3 jaar slikken van de pil.
Na die 2 keer vol verdriet zijn we een stap verder gegaan en hebben we met zwaardere medicatie gezorgd voor extra eicellen die rijp genoeg waren voor bevruchting. Zo had ik soms maanden waarbij er tot wel 6 eicellen rijp genoeg waren voor bevruchting, en bij controles bleek soms dat er een aantal daadwerkelijk bevrucht waren.
Bijna 11 maanden lang konden we tweewekelijks naar het ziekenhuis voor controles, om te kijken of de eitjes rijp waren, of de bevruchting gelukt was, of de innesteling gelukt was en zo ja, of het bleef zitten. In 6 van de tien maanden is het gelukt, en was ik wederom een paar weken zwanger waarna wij het kindje zonder aantoonbare reden weer hadden verloren. Elke dag was vol spanning. Of dit een oorzaak van de miskramen was weet ik niet, maar dit kan ik me goed voorstellen.
We gaven de moed op en besloten dat we na de 12 maanden verder zouden kijken naar andere mogelijkheden zoals adoptie of pleegzorg. Deze gesprekken hebben heel veel tranen en heftige emoties teweeg gebracht. We begonnen te beseffen dat we misschien nooit een kindje van onszelf zouden krijgen.
Helaas kon ik hier met niemand over praten behalve met mijn partner. En hij begreep niet helemaal hoe ik mij voelde. Mijn moeder wilde het niet bespreken, mijn vriendinnen waren zelf nog helemaal niet bezig met kinderen en professionele hulpverlening was voor mij niet bekend en vanuit het ziekenhuis bespraken we alleen het klinische aspect.
Op de een of andere manier werden we in de 12e maand toch zwanger en bleef het kindje zitten. Wel gingen we wekelijks op controle, en we durfden er niet op te blijven hopen dat het goed zou blijven zitten. Pas na 5 maanden, toen mijn buik wat beter zichtbaar werd, durfden we familie en vrienden te vertellen dat we zwanger waren.
De zwangerschap was niet makkelijk, ik was 8 maanden lang misselijk en gaf 5 keer per dag over. Zelfs water hield ik niet binnen. Maar zolang ik misselijkheid had, was ik zwanger, dus ergens was het een geruststelling.
Pas nadat mijn zoon geboren was heb ik geleerd om te gaan met de miskramen. Ik praat er nu makkelijk over en schrijf regelmatig iets op social media over mijn ervaringen met de pil, ziekenhuis en de zware zwangerschap. Emotioneel word ik er niet meer van, omdat de ervaringen mij hebben geholpen te leren waarderen wat ik uiteindelijk heb, en dat is een mooi gezin met twee prachtige zoontjes.
Nadina Jahangier,
operationeel manager KNB Security Shop
Ongelooflijk wat een heftig verhaal, maar na een ontmoeting net wel bewondering hoe je in het leven staat. Vooral hoe je naar voren kijkt bewonder ik zeer in je. Leuk je ontmoet te hebben.
Heftig lieverd. Je bent echt een topper ik heb respect voor je. Jullie hebben twee mooie zonen. Geniet er van, ja ik heb een dochter, een heftige bevalling gehad. Maar ik geniet er van om moeder te zijn. Ik weet wat je hebt doorgemaakt. Echt Respect ook voor Kris. Jullie zijn een leuk gezin. xxx Moniqie
Hoi Monique, genieten doen we zeker. Ik denk zelfs meer vanwege de moeite die we hebben moeten doen om te komen waar we nu zijn. Vergeten doen we het niet, het heeft een plekje en dat is het belangrijkste. We hebben het geaccepteerd.