Door: Ingrid Klooster
Het is 19 jaar geleden nu, maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik ben zwanger van mijn eerste kind. Ik kan mijn geluk niet op. Terwijl niemand nog wat ziet, zit ik voor mijn gevoel al met z’n tweetjes op de fiets. Nooit was ik zo gelukkig.
Ik voel me oervrouw
Natuurlijk vertel ik het aan mijn familie en vrienden. Waar het hart vol van is…… Mijn moeder zegt nog dat ik het beter voor me kan houden tot de 13e week. Ik vind dat onzin, iedereen mag blij met mij zijn en als het fout gaat, mogen ze mee rouwen.
Trouwens ik weet zeker dat het goed zal gaan. Ik ben vol vertrouwen en voel me oervrouw, sterk, onoverwinnelijk. Kleine Tom noem ik je, naar Tom Bombadil van Tolkien, de man die zingend door de heuvels trekt. Wat geniet ik !
De dood in mijn buik
Tot die maandag in het zwembad. Opeens een scherpe steek in mijn buik. Au. Schrik. Thuis een beetje bloed. Gelijk naar mijn lieve buurman, die ook huisarts is. Hij stelt me gerust, zijn vrouw heeft ook tussendoor gevloeid tijdens de zwangerschappen. Ik wacht af. Mijn man komt thuis.
De volgende dag voel ik de stilte van de dood in mijn buik. Ik weet dat het over is. Mijn ouders komen. Intens verdrietig zijn we. Samen.
In de kom van Moeders voor Moeders
Het kan dagen duren vertelt de buurman. We besluiten dat mijn man weer naar zijn werk gaat. Ik blijf thuis, blijf binnen. Een lieve vriendin komt de volgende dag bij mij, zodat ik niet alleen ben.
Dan gebeurt het. Op de wc vang ik in mijn ‘moeders voor moeders’ kom, mijn kindje op. Nu is het echt zo. Ik breek.
Een piepklein neusje
Zachtjes dep ik hem schoon. Zó klein, 16 weken zwanger, een prachtig hoofdje, oogjes, een piepklein neusje. De rest van het lichaampje zit in de placenta gewikkeld. Helemaal gaaf.
Mijn man komt thuis en hij maakt direct die avond van geurend hout een heel klein kistje. Ik bekleed het met de stof, waarvan ik al een pakje voor hem had genaaid.
Samen stil in onze rouw
Mijn dokter-buurman is er niet en het is weekend. Ik voel me fysiek goed. Ik vertrouw op mijn lichaam en bel geen vreemde dokter. Wat zouden ze nu voor mij kunnen betekenen? We bellen alleen onze ouders en zijn samen stil in onze rouw. Niemand hoeft er iets over te zeggen. Dit is alleen van ons.
Het kistje houden we een week bij ons op de slaapkamer. Kaarsen en wierook. Alle rust om te wennen aan dit nieuwe gevoel. Dan is het tijd om definitief afscheid te nemen en begraven we hem op een heel speciale plek. Zo is het goed.
Ingrid Klooster
Regressietherapie Harderwijk