De meeste vrouwen waarvan ik weet dat ze een miskraam hebben gehad, willen graag één ding: dat hun ongeboren kind erkend wordt. Zo niet Jannie. Zij wil dat zijzelf wordt erkend. “Weet je wel wat ík heb moeten doorstaan om maar een kind te krijgen?”
Hij wilde zo graag vader worden
Eigenlijk snap ik meteen haar reactie als ik haar verhaal aanhoor. Jannie en haar partner Frank wilden voor hun 30e een kind. Althans, dat wilde Frank graag met in zijn kielzog zijn moeder die de vurige wens had oma te worden van haar 1e kleinkind. Maar wilde Jannie dit zelf ook, vraag ik haar. Het stilzwijgen dat volgt, vertelt mij eigenlijk al genoeg.
“Toen ik Frank leerde kennen op mijn 22e, wist ik al dat hij graag vader wilde worden. Ikzelf had daar helemaal geen behoefte aan, maar ik dacht dat dit wel zou veranderen in de loop der jaren.” Maar dat was niet het geval. Jannie maakte carrière als projectmanager bij een bekend Nederlands telecombedrijf en had mooie vooruitzichten in het verschiet. Ook ging ze met Frank graag skiën en bergbeklimmen.
Steeds weer raakte ik zwanger
“Totdat iedereen me ineens begon te wijzen op mijn biologische klok”, vervolgt Jannie. Haar blik verraadt dat ze zich hier erg aan heeft gestoord. “Omdat ik zoveel van Frank hield, gunde ik hem een kind. Maar alleen nadat hij mij had beloofd dat we het bij eentje zouden houden. Want mijn carrière overboord gooien was totaal geen optie voor mij. En zo zijn we in de mallemolen terechtgekomen.”
Een hectische periode die uiteindelijk ruim vier jaar heeft geduurd. Omdat Jannie maar moeilijk op de natuurlijke manier zwanger werd, gingen ze een IVF-traject in. “Steeds weer raakte ik zwanger,” vertelt Jannie, “maar na 11 of 12 weken ging het dan mis. Keer op keer. En telkens opnieuw moest ik me laten curetteren. Een hel was het. En waarvoor? Voor nop! Ik ben blij dat we onze pogingen inmiddels hebben gestaakt.”
Maakt me dat een slecht mens?
Nadat Jannie mijn aangereikte Kleenex weigert (‘Ik ga hier echt niet een potje zitten janken’) herpakt ze zich en biedt ze haar excuses aan voor haar felle reactie. Ze zucht diep. “Weet je, ik wil zo graag mezelf weer op de rit krijgen. Ik wil mijn oude leventje terug. Me lekker storten op mijn werk. Daar voel ik me als een vis in het water.” Wat weerhoudt haar daar dan van, wil ik weten. Nu kan ze een tranenstroom niet meer tegenhouden.
“Ik heb Frank teleurgesteld”, snikt ze. “Hij wilde zo graag vader worden en zijn moeder zo graag oma. En ik? Ik voel me opgelucht dat het definitief niet doorgaat. Maakt me dat een slecht mens?” Absoluut niet, verzeker ik haar. Het was immers niet haar eigen kinderwens. Ze heeft toegegeven aan het verlangen van anderen. Wel was het handiger geweest als ze daar helderder over was geweest, zodat de verwachtingen bij Frank en zijn moeder anders waren geweest.
Ambitieus tot op het bot
Of ze altijd al zo ambitieus is geweest, wil ik later in het gesprek weten. Jannie veert op. Ze vertelt me over haar eerste baan waar ze al menig oudere collega de loef afstak. “Mijn vader is mijn grote voorbeeld”, zegt ze. “Wat zou hij trots op me zijn geweest als hij niet was overleden op mijn 16e. Hij was ook een echte job hopper. En ambitieus tot op het bot.”
Waar ze behoefte aan heeft, wil ik van haar weten. Ze hapert. “Eigenlijk heb ik de miskramen al afgesloten voor mezelf, maar toch knaagt er nog iets”, zegt ze. Of ze zichzelf al heeft vergeven, vraag ik haar. Wederom komen de tissues goed van pas. Jannie voelt zich totaal niet gezien en begrepen door haar omgeving, blijkt.
Ogen die schreeuwen om erkenning
De meeste aandacht ging na de miskramen steeds uit naar het verlies van een ongeboren kind. Maar volgens Jannie heeft niemand zich echt bekommerd om haar gevoelens en ‘opoffering’, zoals ze dat heeft opgevat. Omdat ze zelf geen kinderwens had en toch meeging in het verlangen van anderen, is ze zichzelf totaal voorbijgelopen. Haar ogen schreeuwen om erkenning. “Ze moesten eens weten hoe dit voor mij was!”
Nadat ik met Jannie een vervolgafspraak heb gemaakt om te werken aan haar vergevingsproces, besef ik eens te meer dat dit een onderbelicht facet is van kinderloosheid. We zijn allemaal zo gericht op het verdriet van het gemis aan een kind. Maar het grote verdriet kan dus ook ergens anders in schuilen. Goed te weten!
De namen Jannie en Frank zijn gefingeerd.
Joyce Beckker
www.joycebeckker.nl