Kinderen krijgen is niet vanzelfsprekend voor Alma en haar man. Na een lange en emotioneel zware weg van wachtlijsten, operaties en complicaties is het eindelijk gelukt om Alma’s eicellen en haar partners zaadcelweefsel bij elkaar te brengen. Alma is een opgewekte jonge moeder van een gezonde dochter. Ik spreek haar op de geboortedag van Pixel.
Het verhaal van Pixel
Vanwege de sport van haar echtgenoot, wordt zijn zaadvocht onderzocht. Onbevangen gaan ze samen naar het gesprek voor de uitslag. Echter hier krijgen ze een flinke domper te verwerken. Er zijn namelijk geen zaadcellen gevonden in het zaadvocht.
Dit is het begin van een medisch traject waar zaadcellen direct uit het zaadweefsel wordt gehaald. En Alma hormonen krijgt om haar eicellen gelijktijdig te laten rijpen en een baarmoederonderzoek krijgt. Dit hele medische circuit verloopt niet zonder complicaties. Het is mentaal, emotioneel en fysiek zwaar voor allebei. Maar gelukkig wordt uiteindelijk de eicellen en zaadcellen samengevoegd.
Ook dit is weer spannend. Maar het lukt. Er zijn een aantal bevruchte eicellen en een paar daarvan worden terug geplaatst bij Alma.
Eerste controle
Tijdens de echo blijkt dat de bevruchte eicellen niet goed groeien. Over zeven dagen wordt er weer een echo gemaakt om de voortgang te controleren.
Geen hartslag
Op de tweede echo blijkt dat er geen hartslag is.
Deze zwangerschap gaat eindigen in een miskraam, ondanks dat Alma zich super zwanger voelt.
De gynaecoloog verwacht dat het vruchtje pas over een dag of tien zal worden afgestoten. Alma hoeft zich nergens zorgen over te maken of op voor te bereiden. Al haar vragen worden weggewuifd en er wordt een vervolgafspraak gemaakt om te bespreken hoe het vruchtje zal worden afgedreven, via medicijnen of curettage.
De miskraam
Echter Alma’s lichaam stoot het vruchtje al na drie dagen af. Het begint met rugpijn die ze achteraf kan plaatsen als weeën. Dan komt er enorm veel bloedverlies. Ze schrikt van de hoeveelheid. Ze kan nog wel het vruchtje opvangen. Het is een boontje met een staartje. Ze legt dit in een bakje water.
Het bloedverlies blijft een paar dagen aanhouden en ze weet niet of dit normaal is. Op aanraden van een vriend die ervaring heeft met een miskraam bij zijn vrouw, neemt ze contact op met de huisarts.
Het bloedverlies is erg veel en ze krijgt medicijnen.
Afscheid nemen
Te midden van dit alles mag ze ook haar partner vertellen dat ze een miskraam heeft gehad. Ze laat hem het vruchtje zien via beeldbellen.
Ze heeft het ziekenhuis gebeld wat ze kan doen met het vruchtje. Daar krijgt ze te horen dat ze het door de wc mag spoelen of in de kliko weggooien. Alma is geschokt. Dit voelt erg koud aan.
Samen met haar man, die op dat moment offshore is, nemen ze afscheid van Pixel en planten ze een boom in Pixel’s naam.
En toen
Alma krijgt nachtmerries. Ze heeft flashbacks van het gebeuren en ze kan niet meer functioneren. Ze neemt contact op met een psycholoog, maar dit helpt niet.
Via Freya komt ze in contact met Marloes, een therapeut gespecialiseerd in het verlies van een miskraam en te vroeg geboren baby’s. Hier voelt zij zich begrepen en kan ze het verlies van Pixel emotioneel een plaats geven.
Lang tijd om te rouwen heeft ze niet, want de volgende cryo terugplaatsing staat al op de agenda. Dit wordt snel na een miskraam gepland omdat het lichaam dan weet hoe het zwanger moet zijn. Gelukkig voor Alma en haar man gaat het dit keer goed en krijgen ze een gezonde dochter.
Bestaat er een taboe op miskraam?
Dat bevestigt Alma volmondig. Pas na het delen van haar eigen ervaring, komen de verhalen los bij anderen. Zo ook van stoere mannen die met een brok in hun keel in hun keel het verlies van hun kindjes tijdens de zwangerschap vertellen.
Ze begrijpt dat het niet iets is waar je makkelijk overpraat, toch pleit ze voor openheid.
Wat heeft ze geleerd van deze ervaring?
Alma vertelt dat ze veel assertiever is geworden. Dat ze nu niet zo maar iets aanneemt, ook niet van een dokter. Ze bepaalt nu zelf wat ze wilt.
Ook het praten over ivf is nog niet gangbaar. Haar vriendinnen in Amerika praten hier wel open over.
Wat zou je anderen adviseren die dit meemaken?
Alma heeft het vruchtje opgevangen en in water gelegd. Ze heeft hier een foto van gemaakt. Op dat moment vond ze het raar, maar achteraf is hier blij mee.
Ze heeft de echo ingelijst en een mooi plaatsje gegeven.
Ook adviseert ze om zelf te bepalen hoe je met het afbreken van de zwangerschap omgaat. Je mag dit doen op een manier die bij je past. Wel praten als je dit wilt. Niet praten als je dit niet wilt.
Muziek heeft Alma ook geholpen. Ze heeft een speciale playlist samengesteld. Zo af en toe luistert ze hier nog naar.
Professionele hulp vragen is niet raar. Vraag dit vooral aan specialisten op het gebied van miskraam.
Tip aan gynaecologen en verloskundigen
Vraag aan de vrouw en haar partner hoe ze het vruchtje willen noemen. Is dit een vruchtje, foetus of heeft het een naam? En respecteer deze wens.
Hoe is het nu?
We houden dit interview op de geboortedag van Pixel. Voor het eerst voelt zich blij op zijn verjaardag. Dit voelt dubbel. Ze is blij dat ze zich blij voelt en daarnaast voelt ze zich schuldig omdat hij er niet is.
Pixel blijft een deel van hun gezin. Alma zegt ook dat ze moeder is van twee kinderen.
Lieve groeten
Thea van Dijk
Wil je reageren of je eigen verhaal vertellen? Mail naar thea@miskraamverwerken.nl