Ook bn’ers hebben te maken met het vroegtijdig afbreken van een zo gewenste zwangerschap. Jan Versteegh schrijft over zijn ervaring openhartig in zijn boek Doodmoe & dolgelukkig voor vaders. Zijn vrouw Dieuwertje en hij hebben een kindje verloren door een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dat hebben ze stil gehouden voor de buitenwereld.
Het viel hem op dat vrouwen weinig praten over hun miskraam, terwijl zijn ervaring hem zoveel pijn heeft gedaan. Het is ook niet iets waar je makkelijk over praat bij een biertje. Toch heeft hij het nu wel openbaar gemaakt. Hij zegt hierover: Iets wat zoveel pijn doet, zou je niet voor jezelf moeten houden.
Iets wat zoveel pijn doet, zou je niet voor jezelf moeten houden
Jan Versteegh
Doet een miskraam altijd pijn? Ben je altijd verdrietig na een miskraam? Nee, elke miskraam is anders. Mijn emoties waren van diep verdriet tot opluchting dat de zwangerschap niet doorging. Elke miskraamervaring staat op zichzelf en heeft zijn eigen emoties.
Tijdens het verwerken van mijn miskramen, kwamen er nog meer emoties omhoog, bijvoorbeeld dat ik mij schuldig voelde over het gebeuren. Tijdens de zielenreizen die ik gemaakt heb naar mijn ongeboren kinderen heb ik geleerd dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Mijn kindjes waren super blij mij te ontmoeten. Ze wilden juist deze ervaring meemaken. Het was niet mijn schuld, het was een co-creatie. Dit heeft mij veel rust gegeven.
Al mijn ongeboren kindjes heb ik een naam gegeven, ze horen erbij.
Hoe zou het voor jou zijn als je net als Jan Versteegh over je ervaring zou kunnen praten?
Lieve groeten
Thea van Dijk
bron: Libelle