Door: miskraamcoach Diana Wouters-Sellis
Opgebrand door een miskraam? Dat bestaat niet….of toch wel? Wel degelijk kun je door het niet verwerken van een miskraam jezelf tegenkomen. Ik maak het als miskraamcoach en als mens in het dagelijks leven mee. Zo ook met Karin die uiteindelijk door een burn-out erachter kwam dat zij zichzelf voorbij liep en haar miskraam van 3 jaar geleden niet had verwerkt.
Karin is een vrouw van 32 jaar en woont sinds haar 24e samen met haar jeugdliefde Erik. In het dagelijks leven werkt ze als frontofficemedewerker bij een accountantskantoor. Een klein kantoor waarbij zij de enige vrouw in het bedrijf is. Hiernaast doet ze vrijwilligerswerk bij een hospice. Op deze manier wil ze haar maatschappelijke betrokkenheid tonen. Dit doet ze naast haar partner, huishouden en een druk sociaal leven.
Een van haar grootste wensen is om moeder te worden. Twee jaar geleden was het zover. Samen met Erik heeft ze een huis gekocht en niet veel later werd ze zwanger.
De eerste weken was ze wat moe, maar verder had ze weinig te klagen. Ze bevond zich op de spreekwoordelijke roze wolk. Een nieuw huis en een baby op komst. Het gezinsleven lonkte en wat was ze er klaar voor.
Op een drukke kantoordag ging ze aan het eind van de middag even snel naar het toilet. Al gauw zag ze dat ze bloed had verloren. Ze probeerde zichzelf rustig te houden, maar van binnen wist ze dat het mis was. Tien minuten later kreeg ze buikkrampen en belde ze de verloskundige. Dezelfde avond kreeg ze een echo en daar bleek dat het hartje van de baby helaas niet meer klopte.
Karin besloot, samen met Erik en de verloskundige, om een week de tijd te nemen om te kijken of de miskraam doorzette, oftewel of het lichaam deze zwangerschap zelf zou opruimen. Na een week bleek dit inderdaad het geval. Karin vond dit aan de ene kant wel prettig want ze had zichzelf niet ziek gemeld. Daar was het te druk voor en haar werk bood de nodige afleiding. Doorgaan was het beste wat ze kon doen.
Daarbij hadden haar ouders en haar beste vriendin gezegd dat afleiding helpt en dat tijd alle wonden heelt. Liever nú de miskraam dan later een ongelukkig kind, had haar moeder nog gezegd. Een plek geven aan haar verlies heeft ze op dat moment niet gedaan. Haar relatie met Erik kreeg ook een flinke deuk maar ze wisten deze verlieservaring te overwinnen.
Ongeveer een jaar geleden merkte ze dat ze erg moe was en niet uit haar bed kon komen. Dit had ze nog nooit meegemaakt. Daarbij hadden haar ouders en Erik meerdere keren aangegeven dat ze niet meer de oude Karin zagen. Ook haar beste vriendin was opgevallen dat ze zichzelf voorbij aan het lopen was.
Op het werk begon men het ook te merken: ze kwam een aantal keren te laat terwijl ze normaal altijd vroeg op kantoor was en ze begon fouten te maken. Toen ze zich een keer agressief naar de zwangere vrouw van de baas gedroeg, was de maat vol. Haar leidinggevende ging een gesprek met haar aan en stuurde haar naar huis met de afspraak dat ze de huisarts ging bellen.
De huisarts constateerde dat ze zichzelf opgebrand had door haar drukke baan, vrijwilligerswerk, huishouden en sociaal leven en met name ook door haar hoge verantwoordelijkheidsgevoel. Voor het eerst in haar leven zat ze thuis en kon ze alleen maar janken. Ze zag geen uitzicht meer en zag in dat ze het niet meer alleen kon. Ze schakelde mij in om samen te kijken hoe ze in deze situatie kon belanden.
Na twee gesprekken barstte zij in tranen uit. Ze was altijd maar doorgegaan om anderen het naar de zin te maken en wilde voor een ander niet onder doen. Daarbij mocht ze van huis uit nooit echt boos zijn op iets of iemand. Maar diep van binnen zat er veel boosheid en verdriet. Ze was boos op het feit dat ze door haar miskraam geen moeder werd en dat haar lichaam haar in de steek had gelaten.Ook zat er verdriet om het verliezen van een kindje en van haar diepste wens om moeder te worden.
Door haar hoge verantwoordelijkheidsgevoel heeft ze zich altijd op haar werk gericht waardoor er geen ruimte was om even bij de miskraam stil te staan. Ze begon in te zien dat ze haar miskraam moest erkennen om uiteindelijk de miskraam én haar burn-out te verwerken. De burn-out zag ze als een fikse waarschuwing dat ze geen tijd voor zichzelf nam. Ze werd door haar gevoelens ingehaald en dit manifesteerde niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk door fysieke ongemakken en constante moeheid.
Karin heeft letterlijk aan den lijve ondervonden hoe het is om een miskraam (verlieservaring) te onderdrukken. Helaas is zij niet de enige. Gelukkig is ze weer aan het werk en onlangs kwam ik haar in het winkelcentrum tegen. Ze vertelde mij dat ze 14 weken zwanger was. Ze kon er zelfs al weer wat van genieten. Haar diepste wens wordt binnenkort alsnog vervuld!
NB: namen zijn gefingeerd
Diana Wouters-Sellis
Miskraam Coaching
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees… Ik heb een maand geleden een miskraam gehad en kom nu tot het inzicht dat ik volledig aan mezelf voorbij loop. Eerder had ik het gevoel dat we (mijn lieve vriend en ik) er heel goed mee om zijn gegaan (zo hebben we ons verloren kindje begraven en praten we er veel over, ook met andere mensen), maar desondanks is het als een boomerang teruggekomen deze week. Ik ben zo ontzettend moe, en voel me wat afwezig. Het wekt frustratie op bij mijn vriend waardoor er wat meer wrijving is tussen ons.
Hoi, wat zou je helpen om niet meer moe te zijn en de wrijving tussen jou en je vriend op te lossen? Mogelijk dat je met een van de therapeuten of coaches bij Hulp-om-de-hoek contact kan opnemen om hierover praten.