Door: Jozien Wijnakker
Om maar met de deur in huis te vallen: ik vind het woord ‘miskraam’ een naar woord dat klinkt als falen. En tegelijk weet ik nog geen beter woord. Het gaat om het vroegtijdig sterven van een minimensje dat in liefde tot leven kwam. En het gaat om verwachtings- en zwangerschapsverlies van een kindje in de dop. Als ik 10 viooltjes plant komen ze ook lang niet altijd alle 10 op.
De fantastische medische mogelijkheden bemoeilijken aanvaarding van het lot.
Een kind kun je niet nemen of maken zoals de maakbare samenleving voorspiegelt.
Geluk en groei zijn naast tragiek en verval inherent aan het leven. Moeder natuur regeert op haar eigen mysterieuze wijze.
Het woord ‘miskraamvrouw’ stuit me tegen de borst. Hierin schuilt voor mij het gevaar van het eenzijdig vereenzelvigen met je verhaal. Ik heb behoefte aan erkenning van mijn feitelijke ervaring en levenswijze en liever geen etiket voor het leven. Het is aan mij om in het heden met de alsmaar veranderende stroom mee te bewegen. Elk huisje heeft z’n kruisje leerde ik als kind. Het kruisje kun je niet veranderen. Meestal kun je wel de manier beïnvloeden waarop je leed verteert en integreert in je levensboek; zelf en met steun van anderen.
Verdriet kan gelukkig voldragen verdriet worden. Het verdriet om vroegtijdig afgebroken zwangerschappen en onvervulde kinderwens woont niet meer bibberend en stokkend in mijn keel, maar rustig in mijn bekken. Het lot heeft beslist en dan blijft niets anders over dan aanvaarding en dat is iets anders dan berusting. Ik voel me ook dankbaar omdat wij heel vanzelfsprekend en vreugdevol onze kinderwens deelden en omdat ik ten diepste weet heb van ‘in blije verwachting’ zijn.
De innerlijke kwetsuur is langzaamaan geheeld. De ‘gemaakte’ vriendelijkheid van buiten, die gepaard ging met innerlijke kou van binnen ligt achter me. Ook het keihard werken om innerlijke pijn te dempen behoort tot het verleden. Af en toe doet het litteken zeer en dient de pijn zich bij een onverwacht gebeuren in volle glorie aan. Als het gaat om moeder of oma zijn, ervaar ik soms de pijn van buitenstaander zijn, van geen weet hebben van essentiële vrouwenzaken.
Sluit ik dan mezelf buiten en ga ik ‘op alleen’ of kan ik in verbinding blijven? Durf ik mijn kwetsbaarheid te tonen en mijn moeite te delen? De ene keer wel en dan weer niet……… “loving what is”.
Jozien Wijnakker
Haptotherapeute en coach in Amsterdam
Een hartverwarmend doorleefd verhaal van een gewenste ouder Josien! Heel mooi verwoord…!
Je mag trots zijn op jezelf .. op hoe je ermee-om.. bent gegaan …
Warme groet, Ria
Ja Geert, jij kent dit deel van mijn levensverhaal als geen ander. Gewenste ouder, deze ’titel’ voelt kloppend. Dat waren Wil en ik immers allebei.
Mocht er ooit een echt boek komen dan nodig ik jou van harte uit bij de presentatie daarvan. X
heel mooi en krachtig verwoord hoeveel dynamiek ook een/meerdere misgeboorte(n) geeft in je leven als gewenste ouder. “Het is wat het is, zegt de liefde”. Vooral laten staan dit blogverhaal, mooie epiloog van je ‘Levensboek’, Jozien! Lieve groet Geert
Wat lief Jeannette, tot gauw, X Jozien
Mooi verwoord Jozien, heel indrukwekkend, met mij mag je er altijd over praten, ook ik weet uit ervaring wat een miskraam is, maar wat jij hebt moeten door staan is wel velennnn malen heftiger, liefs van je vroendin Jeannette