Door: Ineke Heesterbeek
Ze klinkt wat voorzichtig aan de telefoon. Of ze op de goede plek is om over haar abortus te praten, vraagt ze. Ze heeft er zo’n moeite mee en weet niet goed wat ze moet doen. Natuurlijk kan ze langskomen en we maken een afspraak. Tijdens het eerste gesprek blijkt dat ze spijt heeft van haar besluit om abortus te laten doen.
Schuldgevoel
Je ziet dat ze worstelt met haar emoties, maar het moeilijk vindt ze toe te laten. Het besluit voor de abortus is genomen toen ze in de stress was vanwege de ongeplande zwangerschap. Per ongeluk zwanger geraakt, ondanks dat ze een condoom gebruikten. Ze voelt zich schuldig, ze heeft niet goed genoeg opgelet.
Haar verhaal wordt langzaam duidelijk. Ze woont nog thuis, heeft sinds een paar maanden een vriend en zit in het laatste jaar van haar studie. Haar vriend vindt zichzelf te jong voor een kind, maar steunt haar in het besluit dat ze zal nemen. Haar ouders leggen echter enige druk op haar, omdat ze niet willen dat ze haar toekomst op het spel zet als ze voor een kind kiest.
Weinig steun
In haar leven heeft ze nog nooit zo’n moeilijk besluit moeten nemen, ze voelt zich daar erg alleen in. Iedereen heeft een mening of geeft raad, maar met iemand sparren lukt niet. Alleen en onder spanning besluit ze met haar verstand dat het niet praktisch is een kind groot te brengen. Er lijkt weinig steun vanuit de omgeving te zijn. Ook school en financiën spelen een grote rol.
Net na afloop van de abortus voelt ze opluchting, het is achter de rug. Echter na een paar dagen, tot haar grote verrassing, begint ze zich steeds verdrietiger te voelen. Ze heeft toch zelf het besluit genomen, dan klopt het toch niet verdrietig te zijn? We praten daarover door.
Verdriet toelaten
Ze begint zich te realiseren dat ze ook verdriet mag hebben. Dat het niet allemaal haar schuld is. Dat haar verstand zegevierde toen ze het besluit nam. En dat nu de stress hierover weg is, de gevoelens weer naar voren komen. Ze krijgt ruimte om het verdriet toe te laten. Ze mag rouwen om het feit dat er geen kindje komt. Dat ze het moeilijk mag hebben dat ze abortus heeft laten doen in deze situatie.
Langzaamaan gaat het beter met haar, ze kan er nu ook met haar ouders op een goede manier over praten. Ze krijgt weer energie om zich met haar studie bezig te houden. Bij het laatste gesprek vertelt ze dat ze veel geleerd heeft over zichzelf en dat ze met meer compassie naar zichzelf en haar besluit kan kijken.
Ineke Heesterbeek