Door: Diana Wouters-Sellis
Graag deel ik mijn persoonlijke verhaal. Tussen onze twee dochters in heb ik een miskraam gehad waardoor op dat moment mijn leven even stilstond. Gaandeweg heb ik dit geaccepteerd en voor mijn gevoel een manier gevonden om hier mee om te gaan. Bij mijn laatste zwangerschap had ik een vanishing twin: er was sprake van een in aanleg zijnde tweelingzwangerschap, waarbij één vruchtje uiteindelijk afgestorven is.
Vanishing twin
Medisch gezien heet dit een vanishing twin zwangerschap. Ik heb begrepen dat dit bij ongeveer 1 op de 3 zwangerschappen gebeurt. Vaak is voor de eerste echo hier niets meer van terug te vinden. In mijn beleving heb ik twee ongeboren kinderen. Mijn man en ik hebben allebei het gevoel dat dit jongens zijn (geweest).
Bekkenklachten
Bij mijn laatste zwangerschap heb ik forse bekkenklachten ontwikkeld. Bij 4 maanden zwangerschap heb ik mij daarom ziek gemeld. Ik kon in het dagelijks leven niet meer goed functioneren. Mijn partner heeft toen veel voor mij moeten opvangen. Met deze klachten heb ik ruim anderhalf tot twee jaar rond gelopen en uiteindelijk is dit een zwakke plek gebleven.
Op dat moment heb ik dit voor lief genomen en het dus willens en wetens geaccepteerd. Zowel fysiotherapie/cesartherapie en de huisarts hebben hierin nog weinig kunnen betekenen. Op een gegeven moment heb ik geleerd wat mijn grenzen waren. Ook heb ik gemerkt dat ik voor een deel aan de pijn gewend raakte.
Heling van mijn moederschoot
We maken een sprong in de tijd naar afgelopen mei 2016. Tijdens de eerste partnerdag van MiskraamVerwerken.nl deelden we zowel onze persoonlijke, maar zeker ook professionele ervaringen met elkaar. Een bijzonder moment was een workshop waarin er met Opstellingen gewerkt werd. Tijdens deze workshop raakte ik geëmotioneerd doordat iemand haar ongeboren kind aan het loslaten was. Mijn hart klopte op dat moment erg hard. Direct wist ik dat ik mijn miskraamervaring niet goed verwerkt had.
Mijn miskraamervaring heb ik voor mijn gevoel al eerder geaccepteerd en een miskraam op zich, van wie dan ook, heeft mij ook niet van mijn stuk gebracht. Deze emoties zijn van een ander niveau, meer het zielsniveau. Ik heb onze jongens niet losgelaten. Deze spanning hield en houd ik in mijn lijf vast. Drie keer raden waar? Ja: in het bekkengebied, oftewel mijn moederschoot! Een halfuur later schreef ik dit van me af tijdens een workshop ‘schrijven over rouw en verlies’. Veel moeite heeft het mij niet gekost om iets op papier te krijgen.
Jasper en Marijn
De dag erna is het Moederdag. ’s Ochtends vertel ik mijn man hoe ik de vorige dag beleefd had en wat er bij mij aan emoties speelde. De twee jongens hebben we Jasper en Marijn genoemd. Mijn man ziet er direct een anagram in: Jasmijn. Toeval bestaat niet, want dat is nou net één van mijn lievelingsplanten die ik net voor de praktijk gekocht heb.
Gaandeweg heb ik bij mijzelf gemerkt dat door het nogmaals erkennen van mijn miskraam en daarmee ook weer opnieuw de pijn te ervaren, er meer ruimte in mij is gekomen. Niet alleen op ziels- en emotioneel niveau. Ik voel ook meer ruimte en geen pijn meer in mijn bekkengebied. Mijn moederschoot heeft mij geheeld. Onze twee ongeboren kinderen kan ik nu loslaten en de plek geven die ze verdienen: Jasper en Marijn mogen hun eigen ruimte innemen.
Diana Wouters-Sellis
Diana,
Wat een bijzonder verhaal, en wat mooi wat jij voor anderen mag betekenen. Heel veel succes met je nieuwe baan!
Dag Alita, dank voor jouw fijne reactie. Voor mij is het een bijzondere ervaring in mijn leven geweest. Ik deel dit graag met anderen zodat zij hier hoop en kracht uit mogen ontlenen. Een miskraamervaring raakt iemands kern en kan op meerdere niveaus in iemands leven doorwerken. Het verwerken daarvan is zo persoonlijk. Juist ook omdat er nog steeds niet openlijk over een miskraamervaring gesproken wordt. Nogmaals dank voor jouw compliment!
Warme groet,
Diana Wouters