De miskramen van Freya (deel 1)

Door: Freya van der Made – Berveling

Lange tijd dacht ik dat ik er wel overheen was, die miskramen. Tot iemand het vorig jaar in een healing aanraakte en me zei dat er een grote wond te voelen was in mijn buik. Fysiek merkte ik dat ik daarna ook steeds meer buikpijn, een soort kramp had, alsof mijn buik huilde.

Inmiddels kan ik bij de pijn en het verdriet van mijn allereerste miskraam. Ik was nog maar 22, zo jong. Te jong voor zulk verdriet. Ik kon het niet dragen en mijn omgeving leek onmachtig me te steunen, zoals wellicht beter geweest was, in de zin van dat ik aan verwerken toe kon komen. Want dat heb ik toen niet gedaan.

Ik heb wel gehuild, maar al snel alles diep, héél diep weggestopt en daarna verdrongen, heel lang. Zo verdrongen zelfs, dat ik me de precieze gebeurtenissen rond mijn eerste miskraam niet eens meer kan herinneren, ook niet in regressie. Het bleef vaag. Terwijl ik me van de drie andere miskramen wel details herinner, op welke WC ik zat, wie er in de buurt was en dat soort dingen.

Inmiddels heb ik wél gehuild, en ben ik aan het uiten, op creatieve manieren, ik schrijf, ik krijt. Meer dan in die tijd, toen ik wel wat gedichtjes schreef. Ik kon nu echt het verdriet toelaten en echt huilen. Niks verdoezelen, geen woorden als: het zal wel beter zijn zo. Of: je had nog alle tijd toen. Gewoon erkennen van het verdriet dat er was, de droom die kapot spatte, de pijn die ik opliep.

Een trauma, dat is het. Na ruim 19 jaar, hielp het mij mijn tranen alsnog te vergieten. Dát is namelijk zo belangrijk. Het verdriet echt toelaten, echt erkennen en echt uiten. Hoe dan ook. En mijn ongeboren dochter eindelijk eens bij haar naam noemen, die ik onbewust wel met me mee heb gedragen, de naam die nooit meer voor een eventueel volgend kind in aanmerking kwam, ze was al vergeven, ook al kwam mijn dochter niet op aarde.

Marieke
zou zij
bij leven heten
het mocht niet zo zijn.
Miskraam.

Het verdriet dat ik bij mijn eerste miskraam niet kon toelaten, kon ik na 19 jaar wel toelaten. En al is het jaren oud, het wilde alsnog gevoeld, erkend, doorleefd en vrijgelaten worden. Dus al stap je ergens wellicht vrij gemakkelijk overheen…. als je niet werkelijk gerouwd hebt, zal het je vroeg of laat toch inhalen. Die boodschap gaf mijn ongeboren dochter Marieke me mee, goed rouwen is erg belangrijk.

Het heelt je, en geeft ruimte om je te opnieuw te vervullen met mooie, krachtige energie. De zwaarte verdwijnt. Dat gun ik iedereen! Na dit diepe rouwen en erkennen, kon ik mijn verloren energie weer terug halen en Marieke, daar waar zij is, haar eigen energie gunnen. We beknellen elkaar niet meer. Voor die tijd was onze energie zo verweven dat we niet werkelijk los waren en niet echt verder konden.

Deel 2 lees je hier 

Freya van der Made – Berveling
Freyheid