De Biecht

Door: Simone Hoogeveen

‘Ik moet aan mezelf gaan biechten’ zegt ze. Ze komt voor Abortusverwerking. Abortus was de juiste keuze, ze staat er nog steeds achter. Maar ze is ook verdrietig, ze voelt zich schuldig. En ze is wat in de war.

Het verwerken van een abortus is ook wat verwarrend. Je hebt besloten voor deze ingreep en toch heb je er verdriet van. Ik denk dat het verdriet is omdat je in een situatie bent terecht gekomen waarin abortus de beste oplossing lijkt.

Persoonlijk ben ik niet zo van het biechten en het boete doen. Maar het is mooie beeldspraak en nodigt mij uit tot nadenken. Ik zie ook enige analogie naar het verwerken van een abortus. Voor een biecht en vergeving moet het gehele verhaal in essentie worden verteld. Dus van het moment dat je ontdekt dat je zwanger bent, hoe je hebt getwijfeld en onder welke omstandigheden je de afweging tot een abortus hebt gemaakt. Maar ook wie hier allemaal (on)zichtbaar bij waren betrokken. Tot het moment van de abortus.

Spijt

Spijt komt altijd achteraf. Met wijsheid achteraf was de andere keuze wellicht beter geweest. De keerzijde van berouw tonen is jezelf blijven straffen, boeten. Dit is waar verdriet de ongezonde weg zoekt.

De laatste voorwaarde voor absolutie is ‘Het voornemen hebben je leven te veranderen’. Dit raakt aan zingeving. Dat klinkt raar. Maar het is nodig dat deze ervaring in jouw leven een plek krijgt. Welke les trek je eruit? Heb je goed naar jezelf geluisterd? Heb je steun gezocht of niet gekregen? Of zit zingeving in de reden voor de abortus. Omdat je bang was geen goede moeder te kunnen zijn? Dan zou een doel kunnen zijn om daar aandacht aan te besteden, evtueel met counseling.

Schuld

Ze zegt het mooi. Aan zichzelf gaan biechten. In feite gaat het daarover. Er met je zelf mee in het reine komen. Ze voelt zich schuldig. De vraag is waarover ze zich schuldig voelt, en ten overstaan aan wie. De moeilijkste vraag vind ik zelf nog steeds: Gaat het om schuldgevoel of om het hebben van schuld?

Abortus is bij wet gelegaliseerd. Het is toegestaan in de ogen van staat en samenleving. De (Rooms Katholieke) Kerk wijst abortus af. Sommige stromingen nuanceren dat weer als het gaat om geboortebeperking of gemakzucht (ik heb nooit iemand ontmoet die een abortus overwoog uit gemak, maar dat terzijde).

Vaker zit de pijn rond het geweten, rond je eigen ethiek. ‘Welke waarde heb ik dit beginnend leven toegekend”. En kun je hierin de vraag beantwoorden: ‘Voel ik me schuldig of heb ik schuld?’ En dat is een vraag die je alleen zelf kunt beantwoorden.

Je kunt het goedmaken met jezelf, door met mildheid en compassie naar je situatie te kijken.

Zelfvergeving

Natuurlijk is het helpend als mensen om je heen niet oordelen over je situatie en je besluit. Ze je als het ware vergeven. Maar uiteindelijk gaat het erom dat je jezelf kunt vergeven.
Accepteren dat jij nu iemand bent waarbij ‘abortus’ een hoofdstuk is van jouw levensverhaal.

Kun je zien onder welke omstandigheden je tot deze keuze bent gekomen? Deze inzichten kunnen helpen bij de verwerking. Wat heb je nodig om met mildheid en compassie naar jezelf te kijken?

Abortus is een controversieel onderwerp, hetgeen niet helpt in het verwerken. Schroom niet om de hulp  te zoeken die bij je past.

Simone Hoogeveen
Simone Hoogeveen Hulpverlening