Door: Freya van der Made – Berveling
Tijdens mijn vierde en tevens laatste miskraam was ik zoveel bewuster aanwezig, dat ik toen een heel andere ervaring had. Ik liet het verdriet door me heen tekeer gaan, werd er niet door overgenomen. Ik kon bij het verdriet aanwezig zijn. Het toelaten, erkennen, uiten en weer loslaten.
Ik vroeg me ook oprecht af waarom ik voor de vierde keer een miskraam kreeg. En werd me ervan bewust dat mijn zieledochters een boodschap voor me hebben, dat ze er zijn om mij te leiden als gidsen of engelen. In die zin ben ik dus draagmoeder voor ze geweest, omdat ze met wat aardse energie, opgedaan tijdens de zwangerschap, mij beter kunnen bereiken en helpen.
En daarna werd ik me ervan bewust dat het alleen maar begrijpen niet genoeg is……het lichaam wil rouwen om pijn en verdriet weer los te kunnen laten. Ons lichaam slaat namelijk de pijn van een miskraam op, in de baarmoeder, de vagina, in ons hart. Met werkelijk rouwen en uiten van ons verdriet kunnen we werkelijk helen.
Aangezien het tevens mijn allerlaatste zwangerschap was, die met 13,5 week hevig eindigde, heb ik de rest van de 9 maanden met mijn ongeboren kindje geleefd. Ik droeg haar nog bij me. Dat bleek heel duidelijk toen ik rond de uitgerekende datum nog een bevalling had, zo voelde het. Een energetische bevalling, waarin ik Aisha helemaal losliet en vrij liet. Ik heb letterlijk gezegd: Ga maar, het is goed zo. Ik wil mijn lichaam weer helemaal voor mezelf terug. Ze ging en ik voelde haar vertrekken. Ik voelde dat de pijn minder werd, heel acuut!
Van deze miskraam kan ik me alles nog helder herinneren. De droom waarin ik begon te vloeien, het vroeg wakker worden rond 5 uur, en ik zag inderdaad wat bloed toen ik naar de WC ging…. De angst, het bellen met de verloskundige…. De weeën, de verloskundige die na nog een belletje kwam. Een heel klein mensje dat levenloos in mijn eigen bed geboren werd….
Het douchen, de stolsels, het naar worden en weer naar de slaapkamer gaan en daarna niks……..Ik viel flauw. De verloskundige kwam terug, de ambulance kwam en met spoed werd ik naar het ziekenhuis gebracht, zelfs die rit herinner ik me. Het gesprek met de ambulancebroeder, maar ook mijn zorg om mijn 4 kinderen en de rust dat er iemand bij ze zou komen. En daarna weer een niks, curettage onder verdoving en de moeite om weer bewust wakker te worden, ik voelde me steeds zo diep weg zakken, alsof ik op de grens zweefde…..
Deze uren herleefde ik de weken erna dag na dag, steeds weer werd ik om 5 uur wakker, herleefde, huilde en schreef. Dat was heel helend voor me. Uiteindelijk kwam er een stroom gedichten op gang die me helderheid gaf en rust. Ik schilderde ook en besefte dat Aisha zich voor de zwangerschap al had aangekondigd met een schilderij…..
Hoe mooi is dat, hoe verbonden? Onze liefde is voelbaar en haar aanwezigheid vaak ook. Hoe jammer ook dat ik haar niet op zie groeien, dat stukje blijft, ik ben dankbaar dat ik me bewust ben van haar aanwezigheid in mijn leven en onze liefdevolle verbinding, dwars door tijd en ruimte heen!
Freya van der Made – Berveling
Freyheid