‘Ach joh, gelukkig ben je nog jong genoeg om weer zwanger te raken.’ ‘Wees blij dat je al gezonde kinderen hebt.’ ‘ Eigenlijk maar goed ook dat het nog niet levensvatbaar was.’ Zomaar wat (goed bedoelde) uitspraken uit het uitgebreide repertoire, waar de omgeving van een willekeurige vrouw met een miskraam uit put. Maar erkent dan helemaal niemand jouw ongeboren vrucht?
Wat mij betreft wel, want je hebt nieuw leven in je gedragen. Je was zwanger van een nieuwe toekomst. En of de zwangerschap nou 2 dagen of 3 maanden heeft geduurd, het doet weinig af van het feit dat je kind ondanks je verwachtingen niet levend wordt geboren. En dat jij achterblijft met een lege baarmoeder. Met een gat in je toekomstbeeld.
Vaak hoor ik ook zeggen dat een doodgeboorte zoveel erger is dan een miskraam. Verliesbeleving is perceptie. Het doet jou net zoveel pijn, als dat het jou pijn doet. Ongeacht de leeftijd van de vrucht en de omstandigheden. Het gaat puur om jou en jouw gevoel daarbij.
Jij mag jezelf serieus nemen in je pijn en verdriet. Ook al roept iedereen om je heen dat het maar goed is dat het zo is gelopen. Ook al prijst jouw omgeving je dat jij je zo sterk houdt. Ja, zelfs als dat stemmetje in je eigen hoofd jou tot ‘back to business’ maant.
Je mag jezelf toestemming geven stil te staan bij je miskraam. Zo lang dat nodig is. Je mag je ongeboren kind erkennen. Hiermee leg je de basis voor een vernieuwde versie van jezelf. Met voor altijd in je hart het zieltje, waar jij even de draagmoeder van mocht zijn.
Joyce Beckker
Initiatiefneemster MiskraamVerwerken.nl
Zit hier 30 jaar mee 4 miskramen gehad tussen de 16/20 weken