Josta (getrouwd, 59) beviel in 1989 van een eeneiige tweeling. Haar eerste dochter Ricky overleed tijdens de bevalling terwijl dochter Nicky wel het levenslicht mocht zien.
Josta ‘parkeerde’ haar verdriet en richtte zich volledig op het kersverse gezin. Na 20 jaar liep ze vast, net zoals dat vaker gebeurt na een onverwerkte miskraam of doodgeboorte.
“Ik realiseerde me niet wat er was gebeurd…”
Op de vraag of ze na de geboorte van haar dochters goed is opgevangen reageert ze: “In 1989 werd toentertijd daar niet zo veel aandacht aan geschonken. In eerste instantie realiseerde ik me niet wat er was gebeurd.”
Hierdoor beleefde Josta een ‘normale’ kraamtijd. “De kraamtijd was eigenlijk gericht op onze dochter Nicky en we genoten van haar. Het opvoeden van haar is eigenlijk ook heel goed gegaan. Ze is een heel lieve meid geworden.”
“Ik liep vast in mijn leven”
Maar na 20 jaar haalde haar onverwerkte pijn haar in en liep ze helemaal vast in haar leven. “Ik wist met mezelf geen raad. Ik ben bij Traverse in contact gekomen met een spiritueel therapeute, Wilma Franken. Alles bij elkaar ben ik anderhalf jaar in therapie geweest.”
Hoe dochter Nicky is omgegaan met het verlies van tweelingzus Ricky? Josta: “Ze gaat er over het algemeen goed mee om. Tijdens haar afstudeerperiode heeft ze een heel mooi foto album gemaakt. Een zoals ze is opgegroeid en een zoals het had kunnen zijn.”
“Zoek hulp om je verdriet te verwerken”
Josta deelt haar verhaal graag. Zo sprak ze over haar ervaringen tijdens de onthulling van het stiltemonument van Stichting Stiltemonumenten in het urnenveld in Bergen op Zoom. Bij deze gedenkplaats kunnen mensen het overlijden van een foetus of een doodgeboren kind herdenken.
Wat ze vrouwen adviseert na een doodgeboorte of miskraam? “Blijf er niet mee zitten, ga hulp zoeken om je verdriet te verwerken.”
Meer informatie over het Stiltemonument
Ik ben een 36jarige vrouw van een overleden foetus. 10jaar heb ik dit weggestopt. 1,5jaar geleden kreeg ik aanvallen van hyperventilatie, waar ik nu nog steeds mee te maken heb. En nu na 1jr therapie is eruit gekomen dat deze aanvallen het gevolg zijn van onverwerkte emoties over mijn miskraam 10jr geleden. Dus, inderdaad het advies om hierover te praten, het te laten zijn/bestaan, het niet te negeren, weg te stoppen… vroeg of laat komt het eruit en komt je leven stil te staan door de hele achtbaan van therapeuten waarin je belandt.
Vandaag heb ik voor het eerst mijn verdriet gedeeld met mijn ouders en dat lucht op. Sterkte voor iedereen hier.
Hoi Tina, echt zeer herkenbaar. Hypervenrilatie aanvallen heb ik inderdaad ook gehad. En ik wist in eerste instantie ook niet goed waar ’t vandaan kwam.
Dank je wel voor je reactie!
Met lieve groet, Josta
Wat goed van Josta dat ze haar verhaal hier deelt. Ik hoop dat haar verhaal inspireert om hulp te vragen ook zoveel jaar na dato.