Door: Jacqueline van Dongen
Mijn kindje zijn hartje was gestopt met kloppen.
Op het moment toen ik dit beeld op het echo scherm zag voelde ik een enorme golf van ondraaglijke pijn opkomen.
De golf van pijn werd vrijwel direct afgedekt door een gevolg van verdoving. Alsof de verloskundige een injectiespuit met morfine in het hart van mijn gevoel spoot. Het vervlakte gevoel voelde heel naar. Ik voelde me zo vervreemd van mijn zelf.
Mijn kindje was dood maar ik voelde niets? Ik wilde wel voelen maar ik gaf mezelf geen toegang tot dit gevoel. Mijn God, ik wilde krijsen en ik wilde huilen maar ik kon het niet. Daarna heb ik alles beleefd alsof ik in een film zat. Het moment dat ik Femke en Loek vertelde dat hun broertje overleden was en het moment dat ik Raven na de bevalling zo stil in mijn armen kreeg.
Ik voelde op dat moment een enorme golf van liefde en verbinding toen ik naar Raven keek. Je bent mijn mooie kind, voelde ik toen, en op dat moment was de eeuwige liefdevolle verbinding ook geboren en tegelijkertijd nam de dood zijn fysieke zijn ook weer af.
Hier was ik niet op voorbereid, maar ik had geen keuze. Ik overdekte mijn rouw en verliesgevoelens in de twee jaar die daarop volgden met keihard werken. Ik ben mijn afweermechanisme daar dankbaar voor geweest want zo heb ik de eerste twee jaar na zijn overlijden kunnen overleven.
Tot op het moment dat ik op een nacht bijna niet meer kon ademen van de rugpijn. Mijn ziel moest het contact aangaan met de verliesgevoelens en ik voelde dat ik er toen pas klaar voor was.
Nu voel ik me intens verbonden met de ziel van Raven en ik heb geleerd mezelf anders te verbinden. Ik voel het zielscontact en weet dat hij er nog is. Dit geeft veel kracht. Dit neemt niet weg dat ik soms nog zo kan verlangen naar zijn fysieke zijn. Maar ik heb het kunnen accepteren dat het is zoals het is. Het acceptatieproces was een flinke weg in rouwarbeid.
Deze tekst is verwoord in een gedicht en een beeld van Jacqueline van Dongen waarin ze het verlies van haar zoon na 26 weken zwangerschap beschrijft. De afbeelding van de elf heeft de auteur geschilderd toen ze na het gebeuren uit haar droomwereld ging voor het aangaan van verliesgevoelens. Jacqueline is ook auteur van het boek Troost vlinders.
Lieve Ingrid:-)
Daar ben ik ook van overtuigd!
Dank voor je warme reactie!
Warme groet,
Jacqueline
Lieve Jacqueline, wat mooi hoe je schrijft over de zielsband met Raven, die is en zal er altijd zijn, en ik ben ervan overtuigd dat als jij je lichaam verlaat, Raven er zal zijn om je op te wachten, liefs, ingrid
Lieve Jacqueline,
Geraakt en ontroerd door jou blog over het verlies van Raven. Hoe je de weg van verlies en verbinding bent aangegaan, heel bijzonder. Dankjewel dat ik daar voor een deel bij mocht zijn, bij jou zoektocht!
Veel liefs en een dikke knuffel, Tinie
Lieve Tinie,
Dank je wel voor je liefdevolle reactie. Ik ben blij en dankbaar dat jij daar deel van ben geweest.
Dank je wel voor alles wat je voor me heb betekent:-)
Veel liefs en een dikke knuffel terug, Jacqueline