Door: Christel Goulancourt
Elk mens heeft zijn of haar eigen manier van omgaan met rouw. Het verliezen van een kindje betekent altijd het verliezen van een stukje van je toekomst. Ineens is alles anders, alles waar je naar uitkeek is weggerukt.
Hoe lang de zwangerschap heeft geduurd, maakt voor het gevoel van verlies vaak niets uit. Vanaf het moment dat je zwanger bent, begin je met het opbouwen van een band met je ongeboren kindje. Wanneer blijkt dat het kindje niet levensvatbaar is, worden dromen en toekomstplannen ruw verstoord.
Ieder beleeft het verlies op zijn eigen manier en tempo. De hevigheid en het gevoel hierbij is niet te vangen in exacte gegevens en dus niet meetbaar of onderling vergelijkbaar. Als partners zul je merken dat jij het verlies op jouw manier ervaart en je partner waarschijnlijk op een andere manier. Ieder doorleeft op zijn eigen manier alle emoties, gevoelens en gemis.
Binnen een relatie betekent dit, dat ieder zijn eigen reis maakt op zoek naar een nieuwe balans. Dit kan zorgen voor tijdelijke verwijdering. Als de basis van de relatie goed is, zorgt het later veelal ervoor dat men juist dichter bij elkaar komt. Is de relatie instabiel, dan is er een reële kans aanwezig dat je door het verlies zo ver van elkaar verwijderd raakt dat de relatie het niet meer kan dragen.
Een stukje theoretisch inzicht over de verschillen tussen man en vrouw in rouw, kan ervoor zorgen dat je elkaar beter begrijpt. Er is een feitelijk verschil in rouwen tussen man en vrouw. Dit wordt mede bepaald door 3 factoren :
Cultureel: hoewel het culturele rolpatroon tussen man en vrouw sterk veranderd is, is dit nog steeds niet uit ons systeem verdwenen. Vroeger was de man degene die de buitenwereld inging om bijvoorbeeld te jagen. De vrouw bleef thuis in de binnenwereld. Dat mannen sterk moeten zijn, is cultureel bepaald en zit (onbewust) diep verweven in het systeem van de mens.
Psychisch: men gedraagt zich naar het verwachtingspatroon van de cultuur waarin men leeft. De instelling dat een man niet mag huilen (want dat wordt/werd gezien als zwakte) is rampzalig. Vaak zijn verwachtingspatronen van ouders verankerd in gedrag, zowel voor man als vrouw.
Biologisch: Rouwen is een vorm van stress. In een stress-situatie wordt testosteron aangemaakt en dit hormoon prikkelt tot activiteit. Deze energie zal door mannen eerder worden omgezet in lichamelijke inspanning, terwijl het zich bij vrouwen meer zal uiten in emotie.
Vrouwen zoeken vaak emotionele uitwisseling en vinden het soms moeilijk dat de man geen pijn en verdriet laat zien en juist afleiding zoekt in werk of andere bezigheden. Dit is waar het in de relatie vaak botst als de man vindt dat zijn vrouw eens moet ophouden met het ophalen van de pijn die hij niet wil voelen. Terwijl zijn vrouw vindt dat er meer gepraat moet worden.
De oplossing voor de verwerking van het verlies van een kind ligt in het midden. Sommige vrouwen mogen, teneinde om te gaan met het verdriet, dingen gaan ondernemen en van alles aangrijpen wat hun leven zin kan geven.
Mannen mogen leren hun verdriet te ervaren en te delen in plaats van het te verdringen en te vermijden. Juist door deze verschillende manieren van rouwen, zou je van elkaar kunnen leren door er een balans in te vinden, elkaar weer te vinden in dit midden.
Op het moment dat je middenin rouw zit, kun je dat echter maar moeilijk zien. Soms is het daarom beter om het tijdelijk ieder op zijn eigen manier aan te pakken en dit te respecteren. Maar: verlies elkaar zeker niet uit het oog!
Christel Goulancourt