Er moet me even iets van het hart – door Irene Otto
In een artikel van metronieuws zag ik de titel “Moeder verzorgt baby na miskraam nog 15 dagen lang”. En dat irriteert me.
Niet omdat de moeder haar baby heeft verzorgd, want als het je overkomt dat je kindje dood wordt geboren heb je maar zó kort de tijd om herinneringen te verzamelen. Iedere kans om samen te zijn met je kindje grijp je aan.
Maar waarom noemt men dit een miskraam?
Een doodgeboren kindje is geen miskraam.
Het zo noemen is onzorgvuldig.
Met een beetje huiswerk kom je er al achter dat internationaal tot 20 weken zwangerschap wordt gesproken van miskraam, in Nederland tot ongeveer 16 weken. Deze grenzen zijn echter door medici bedacht, voor de ouders in kwestie kan dat anders voelen.
Een doodgeboren kindje een miskraam noemen is kwetsend, je erkent daarmee niet dat het om een kind gaat en doet zo afbreuk aan het verdriet en de pijn van de ouders.
Zwangerschapsverlies?
Tegenwoordig zie je ook vaak het woord zwangerschapsverlies in dit verband. Hoewel dat minder hard klinkt en beter lijkt omdat je zo geen grens trekt, voelt ook dat voor mij niet oké. Je verliest niet je zwangerschap, je verliest je kindje.
Impliciet wordt hiermee ook gesuggereerd dat een miskraam en het krijgen van een doodgeboren kindje vergelijkbaar zouden zijn en dat is niet zo. Het zijn totaal verschillende ervaringen.
Het één is ook niet per sé ‘erger’ dan het ander. Je kunt verdriet niet wegen. Ieder verlies is anders en iedereen beleeft het anders.
En door een miskraam als minder erg te beoordelen bagatelliseer je het verdriet dat dat teweeg kan brengen. Ook de uitspraak “Het was maar een miskraam.” doet geen recht aan de situatie. Een miskraam is een serieus verlies dat je raakt en waar je om rouwt. Het wordt tijd dat we dat eens erkennen.
Sowieso vind ik het moeilijk en kunstmatig om een grens te trekken. Voor medici is het in het begin misschien een foetus, maar voor de meeste ouders is het hun kindje. Het kindje dat je verwachtte en waar je naar uitkeek. Het kindje waar je alweer afscheid van moest nemen voordat je het kon leren kennen. Je ongekende kindje.
Zelf heb ik de neiging om van een miskraam te spreken wanneer je nog geen leven hebt gevoeld, en daarna van een stilgeboren of doodgeboren kindje. Dus ook niet een doodgeboorte. Het is een kindje.
Maar zoals gezegd: iedere grens is arbitrair. Hoe kijk jij daar tegenaan?
Irene Otto
Praktijk Janna
Voor mij waren mijn vroege miskramen vooral het verlies van een verlangen naar een groter gezin, omdat het elke keer voor zeven weken was, was het ogenschijnlijk voor mensen niet tastbaar en werd het domme pech genoemd, maar een verlies van zo’n groot verlangen is geen pech, het is hartverscheurend verdrietig,. Het is in mijn optiek ook wel een ander verlies dan een dood geboren kindje, maar verlies en verdriet hoeven ook niet vergeleken:-) Nu begeleid ik vrouwen na een miskraam, de circel is rond. Mooi artikel heb je geschreven:-)
Wat een mooi artikel! Ik ga hem proberen te delen. Het voelt voor mij zo fijn om dit te lezen. Ik ben kort geleden ons kindje, voor de 2e keer na 15 weken zwangerschap verloren; ik kan je vertellen; dit voelde voor mij echt niet als een miskraam! Ik vind dit woord zo misplaatst en walgelijk als mensen het zo noemen in mijn situatie. Ik ben gewoon; veel te vroeg, bevallen van ons kindje.
Dank je wel voor je reactie Anne, en wat akelig dat je al 2 keer afscheid van je kindje hebt moeten nemen voor je de kans kreeg om ze te leren kennen… Sterkte, voor nu en straks.
Mooi Irene, jouw reactie. Hoe het ook genoemd wordt, eigenlijk doet de herinnering altijd (een beetje) pijn. In het werken met mensen die begeleiding vragen als het verdriet om een verlies te groot/zwaar is, speelt het verlies van een kindje tijdens de zwangerschap ook vaak een rol. Het voelt dan als een opluchting er eindelijk met iemand over te kunnen praten.
Dank je wel voor je reactie Laurina.
En wat jij zegt over begeleiding zie ik ook vaak. Het verlies draag je met je mee door de rest van je leven. Het kan wel veranderen, maar vergeten doe je het nooit.
Dank je wel voor je mooie reactie Ingrid.
Ook voor mij is in de begeleiding het uitgangspunt hoe de ouders het beleven en noemen. En het is helemaal waar dat ook een ongekend kindje bij de ouders en het gezin hoort.
Wat mij betreft is het hoog tijd dat ook journalisten (die in mijn ogen toch ook een soort voorbeeldfunctie hebben) hun woorden zorgvuldig afwegen en daarin hun respect voor de ouders laten zien. Zo kan hopelijk het besef groeien dat ook het verliezen van je kind tijdens of rond de zwangerschap een serieus verlies is.
Mijn miskraam kwam bij 12 weken. Niets bewoog nog, maar ik voelde me hartstikke zwanger!!! Ik was ontroostbaar, en ervaar nu, 12 jaar later, als ik dit zo lees, nog steeds de pijn. Gelukkig heb ik daarna 2 gezonde kinderen gekregen. Daardoor kon ik t beter verwerken. Hoe je t ook wend of keert… Het blijft een verlies. Dat vergeet je nooit meer…
Dat is absoluut waar Yv, een miskraam is een ervaring die je de rest van je leven met je meedraagt. Ook al kende je je kindje nog niet echt, je hebt het wel onder je hart gedragen en dan moet je er alweer afscheid van nemen.
Dat doet pijn en dat vergeet je niet.
Dankjewel Irene voor je treffende woorden. Voor mij bestaat er geen verschil tussen de woorden die een moeder geeft aan haar verlies. Miskraam, abortus, een missed abortion, een vlinder of engeltje, een stilgeboren kindje. Een paar dagen over tijd, een paar weken een paar maanden of rond de geboorte. Het verdriet van de ouders is heel intens. Zij gebruiken de woorden die bij hun passen. Het is aan niemand hierover te oordelen. Ik weet dat jij en al onze fijne collega,s er zullen zijn voor iedere moeder of ouder die daar behoefte aan heeft. Ik geef de ouders altijd mee dat hun kindje een deel uit blijft maken van hun gezin. Het is en blijft hun zoontje of dochtertje. In mijn praktijk communiceer ik met zielskinderen die (nog) teruggaan naar de sferen om later (misschien) geboren worden. Dit geeft de ouders troost, kracht en de moed om weer ‘door’ te gaan.
Irene, mooi geschreven, ik ben het helemaal met je eens !! De wereld noemt het zo, en het heeft bij mij altijd pijnlijk krom gevoeld, maar ik heb het altijd over mijn kindje gehad. Het doet hem en mij tekort.
Dank je voor je reactie Ingrid.
Jij zegt het weer mooi: dat het hem én jou tekort doet. Daar mag echt meer aandacht voor komen wat mij betreft!
Lieve groet, Irene