Met tranen in haar ogen vertelt Anja, die ik laatst ontmoet heb tijdens een netwerk, dat ze een kindje is verloren in de 7de maand van haar zwangerschap en dat ze daarna nog een miskraam heeft gehad. Ze heeft ook twee gezonde meisjes van 4 en 6 jaar. Hier geniet ze volop van. Toch had ze graag nog een derde kindje gehad.
Miskraam en baby met 7 maanden zwangerschap verliezen
Wat ze hierna vertelt, beantwoordt mijn onderbuikgevoel. Ze zegt “Mijn miskraam verliezen en mijn baby met 7 maanden zwangerschap verliezen vond ik even erg.” Toch sta ik even met mijn mond vol tanden. Kan ze hier iets meer over zeggen? Bij beiden had ze in gedachten de babykamer al opnieuw ingericht. Ze voelden beiden al als een deel van haar gezin. Dat maakte voor haar dat het verdriet en de pijn even groot was ongeacht de duur van haar zwangerschap.
Erkenning
Toen ik dit verhaal vertelde aan Jozien, een bekende van me, reageerde zij dat het voor haar nog erger was. Met haar miskraam heeft ze veel meer moeite gehad om te verwerken dan met haar dood geboren kindje na een zwangerschap van zeven maanden. Dit kwam vooral omdat ze haar miskraam alleen heeft moeten verwerken. Bij haar doodgeboren kindje heeft ze begrip en erkenning van haar omgeving gehad, wat hielp bij het verwerken.
Begrip
Het blijkt dat juist het alleen staan, het verborgene en de zogenaamde troostende woorden het verwerken van een miskraam moeilijk maakt. Bij mijn eigen miskramen had ik liever gehoord ‘hoe voel jij je nu?’ of ‘wil je er over praten?’.
Mijn wens is dan ook dat er meer openheid en begrip komt voor het rouwproces van een vrouw en eventuele partner na een miskraam.
Lieve groeten
Thea van Dijk
De namen zijn gefingeerd.