Door: Irene Otto
“Hoe eerder je deelt dat je zwanger bent, hoe groter de kans dat je een paar weken later moet vertellen dat je een miskraam hebt,” vertelde laatst een gynaecoloog in de regionale krant van Zeeland. In het artikel ging het erover dat steeds meer vrouwen al vroeger dan de 12 weken termijn vertellen dat ze zwanger zijn.
Het is inderdaad zo dat de kans op een miskraam in de eerste 12 weken het grootst is, dus zijn uitspraak klopt. Toch voelt het voor mij alsof er het oordeel onder zit dat je beter kunt zwijgen tot je die bekende 12-weken grens bent gepasseerd. Maar waarom?
Waarom zou je moeten zwijgen over een miskraam?
Door de ontwikkelingen in de techniek kun je nu al met een week of 7 een kloppend hartje op een echo zien. Dat betekent niet alleen dat je het dan al van de daken wilt schreeuwen, je gaat je ook al een voorstelling maken van dit kindje dat in je groeit en van hoe je leven er straks uit gaat zien.
Je draagt je kindje onder je hart en je houdt er al van voor je het in je armen kunt sluiten. En ook al weet je met je hoofd dat je de kans bestaat dat het nog misgaat, je kunt simpelweg niet voorkomen dat je al van je kindje-in-wording gaat houden.
Als het misgaat heeft dat op de meeste vrouwen een grote impact. Het is geen kwestie van niet meer zwanger zijn en weer doorgaan alsof er niets gebeurd is. Een miskraam is een verlieservaring die je raakt en juist dan kun je steun en begrip zo goed gebruiken. Dan is het fijn als je het niet helemaal stil hoeft te houden of alsnog zou moeten vertellen dat je een miskraam hebt gehad.
Waarom wordt er dan toch vaak over gezwegen?
Het is niet gemakkelijk om je verdriet te laten zien, je voelt je dan heel kwetsbaar. Stel je voor dat je moet huilen…. Maar ook tranen horen bij het leven. Het leven is nu eenmaal niet alleen maar leuk en dat is soms best lastig. Verdriet wordt door de meeste mensen ervaren als iets heel intiems, een ander zien huilen vinden we vaak ongemakkelijk. We hebben meestal ook niet geleerd hoe je kunt omgaan met het verdriet van anderen. De meeste mensen proberen dan om het verdriet van de ander te stoppen, om het weg te nemen.
Dan lijkt het makkelijker om te zwijgen, maar dat heeft ook zijn prijs…
Het is niet leuk als je moet vertellen dat het is misgegaan, maar als je erover zwijgt ontneem je jezelf ook de mogelijkheid om door je omgeving gesteund te worden. Dan sta je alleen in je verdriet en dat kan je heel eenzaam maken. Je kunt dan ook gemakkelijk het idee krijgen dat het aan jou ligt dat je er zo’n verdriet om hebt.
Doordat er nog altijd weinig openlijk over miskramen wordt gepraat hangt er nog een sfeer van taboe omheen en dat werkt gevoelens van schuld en schaamte in de hand. Maar een miskraam is niet jouw schuld en er is niks om je voor te schamen. Je kunt er niets aan doen, het overkomt je.
En je hebt vaak geen idee hoe vaak het voorkomt, juist ook OMDAT we erover blijven zwijgen en de 12 weken regel in stand (willen) houden. Maar wist je dat ongeveer 1 op de 4 vrouwen met een miskraam te maken krijgt?
Het zou fijn zijn als daar meer openheid over komt en er meer aandacht is voor de impact van een miskraam. En dat kan alleen als we erover praten.
Irene Otto
Praktijk Janna
Dat ergste dat kan maken.je kindje verliezen sterkte voor iedereen