Door: Riet van Rooij
Toen Vincent mij die middag in augustus belde om te vertellen dat hun kindje gestorven was en of ik Esther en hem wilde helpen, begon voor mij een deelgenootschap aan een uiterst zielvolle ervaring.
Ik heb getuige mogen zijn van de geboorte van Lara, die de dag tevoren gestorven was in haar moeders buik. De liefde, het respect en de toewijding die ik bij alle betrokkenen heb ervaren waren zeer indrukwekkend.
Na een intens zware bevalling waarbij ze, waar nodig, vochten voor wat ze wilden, verwelkomden Esther en Vincent hun stille kindje. Ze feliciteerden elkaar met haar, ze noemden haar bij haar naam; ze waren tegelijk intens dankbaar en diepbedroefd.
Ze namen haar mee naar huis, verzorgden haar koude lichaampje in haar wieg en ontvingen de mensen die Lara wilden ontmoeten. Als Esther met Lara’s lichaampje in haar armen ging dansen, waarop ze zich al maanden had verheugd, deden ze een bordje op de deur met ’niet storen’. Aldus beschermden ze de intimiteit van hun uiterst persoonlijke ritueel, dat tegelijk een welkom en een afscheid was, zoals alles wat ze met Lara beleefden die dagen.
De vanzelfsprekendheid waarmee deze ouders respect betoonden aan de ziel van hun kind en de vorm die ze wisten te geven aan de beroering van hun eigen innerlijk was hartverwarmend, ontzagwekkend en vol leven.
In de afscheidsbrief die ik Lara meegaf bij haar crematie schreef ik onder andere: ‘Lara, je gift is gigantisch: zoveel geluk dat je gekomen bent, zoveel verdriet dat je de aarde nu al weer verlaat. Zelden heb ik zo sterk beleefd als bij jouw geboorte, waarbij ik aanwezig mocht zijn, hoe wanhoop, kracht, pijn, zachtheid, geluk en liefde bij elkaar horen. Je toonde de essentie van het leven in een notendop. Bedankt voor je diepgang, mooi mensje, je hebt liefde in ons losgemaakt.’
In het rijk van de ziel liggen intens verdriet en een diep gevoel van vervulling vaak in elkaars verlengde. De rijkdom van een intense verlieservaring kan mijns inziens alleen maar beleefd worden als ook de diepste diepten van de pijn niet worden geschuwd. Bart van der Lugt schreef in dit verband: ‘Op het gevaar af de gebeurtenis van doodgeboorte met slingers te omhangen, moet toch onder ogen worden gezien, dat er ergens diep in het dal van het verdriet van de ouders een minuscuul korreltje blinkend goud gevonden kan worden (…) Een klaarblijkelijk negatieve ervaring die volledig doorleefd wordt, kan op deze manier omgevormd worden tot een positieve.’
©Riet van Rooij
Deze passage komt uit ‘Een lege buik, lege armen’, het laatste hoofdstuk van R.van Rooijs boek Zwanger met hart en ziel, 2008. Meer info.