Zorgverlener Johanna (49) kreeg op haar 41e een miskraam na 4 maanden zwangerschap. De relatie met haar partner verslechterde wat zelfs leidde tot fysiek geweld. Johanna wil een troost zijn voor vrouwen die ook weinig steun krijgen of die een partner hebben die er helemaal niet mee om kan gaan. Dit is haar verhaal.
Hoe reageerde jij op je zwangerschap?
Heel blij en verrast, de eerste maand dat ik probeerde zwanger te worden was het raak. Gezien mijn leeftijd dacht ik, ik laat het aan de goden over of ik nog een kind krijg. Mijn relatie was niet erg stabiel.
Hoe was de miskraam voor je?
Heel verdrietig maar de miskraam zelf was horror. Bij de tweede echo bleek mijn kindje niet meer te leven. Ik wilde het niet weg laten halen maar wilde wachten tot het vanzelf kwam. Na 2 weken zei mijn acupuncturist dat het gevaarlijk was om nog langer te wachten dus heeft hij met naalden gestimuleerd dat het snel af zou komen. Ik had verwacht dat ik gewoon heftig ongesteld zou worden maar het werd een echte bevalling, mijn water brak, uren weeën en nadat het kleine kindje kwam kreeg ik later op het toilet de nageboorte. Mijn vriend was toen op pad om pijnstillers te halen. Ik was op dit alles niet voorbereid, dus toen er op het toilet iets uit mijn lichaam hing was ik echt gechoqueerd.
Hoe reageerde jouw naaste omgeving op je miskraam?
Mijn moeder was al dood, met mijn vader had ik geen contact, mijn enige broer vond het wel erg voor mij.
En je partner?
Die nacht was hij er wel bij maar de andere dag was hij emotioneel niet beschikbaar. Omdat ik hem dat zei werd hij boos en gooide hij ‘s nachts een glas rode wijn over mijn bed. Dat was vreselijk, het leek of ik in een bed lag onder het bloed. Symbolisch voor het gebeuren. Ik vond het vreselijk, ik voelde me enorm eenzaam.
Waar had jij behoefte aan?
Dat we het verdriet konden delen en dat hij meer empathie had getoond. Me getroost had en dat we het kindje samen hadden begraven. In de loop van de nacht bleek dat hij het door het toilet had gespoeld. Ik heb het nog gezien in de emmer , het was klein maar het was al een echt lichaampje. Het hoofdje zat nog maar met een klein strengetje aan de romp. Ik wist dat het een jongetje was.
Hoe ging het verder met jullie relatie?
Hij is gaan drinken en ik kon hem niet meer uitstaan. Een aantal weken later is hij heel gewelddadig geworden en ik vreesde voor mijn eigen leven. Ik was uit bed gevlucht omdat ik aan hem zag dat het mis ging. Ik heb me toen opgesloten in een kamer maar hij is dwars door de deur gekomen. Raar eigenlijk maar ik dacht dit ken ik ergens van, iemand die een deur kapotmaakt en door een gat in de deur de kamer in komt. De Shining dus. Ik was bang voor mijn leven.
Hoe kijk je nu terug op het gebeuren?
Het was een heftige tijd, mijn moeder net dood, kort daarna een auto ongeluk gehad waardoor ik mijn werk verloor en toen mijn kind en partner. Pijnlijke ervaringen en in plaats van troost kreeg ik een pak slaag. Het was allemaal heel eenzaam. Ik had veel eerder met deze man moeten stoppen.
Heb je momenteel een relatie en kind(eren)?
Nee, ik heb een halfjaar later een geweldige man ontmoet en na een jaar besloten we om nog te proberen om een kind te krijgen. Ik had het al opgegeven maar hij wilde het vooral heel graag. We zijn samen naar de gynaecoloog gegaan en die zag geen probleem om het te proberen. Vier maanden later is mijn vriend op 44 jarige leeftijd aan een herseninfarct overleden. Dat was heel zwaar en ik heb met mijn middelvinger naar boven gewezen. Ik heb de tijd genomen om te rouwen en het besef dat mijn liefde voor hem kon blijven bestaan. Ook al was hij fysiek niet meer aanwezig, hij heeft mij er doorheen geholpen.
Wat wil je vrouwen adviseren?
Dat het belangrijk is dat je mededogen hebt maar dat het heel belangrijk is dat je vooral goed voor jezelf zorgt, jezelf beschermt en naar je intuïtie luistert. En lichamelijk geweld van je partner nooit accepteert. Ik wist al langer dat het geen goede partner was voor mij, maar hij was heel gek op mij en dat heb ik verward met liefde.
Waarom kom je naar buiten met je verhaal?
Ik zag laatst een programma op TV over echtparen die een miskraam hebben gehad. Die mensen waren zo liefdevol naar elkaar, hebben het verdriet gedeeld en het kindje samen begraven. Dat raakte me diep omdat ik toen nog beter besefte hoe anders en eenzaam het bij mij was. Een paar dagen later kwam ik Joyce tegen, dus besloot ik het toch maar op te schrijven.
Wat wil je ermee bereiken?
Ik wil een troost zijn voor vrouwen die ook weinig steun krijgen of die een partner hebben die er helemaal niet mee om kan gaan. En ze ook waarschuwen geen kind te krijgen van een partner waar het niet goed mee zit. Ik heb mijn signalen wel gekregen maar niet geluisterd.
(Johanna is een pseudoniem)
Reacties zijn van harte welkom en worden doorgegeven aan ‘Johanna’.
Joyce Beckker