Vader van kleine Tom

Door: Eugene Klooster

Na enige jaren samenwonen, zijn we getrouwd. Mijn vrouw stopte na een poos met de pil en raakte snel zwanger. Maar onze zoon Tom kondigde zich al in de 15e week zwangerschap aan, uitgeplast in de beker van ‘Moeders voor Moeders’. Dit is mijn verhaal.

Als het maar een jongetje wordt

Hoe vond ik het als man dat mijn vrouw zwanger was? Ja, geweldig. “Alles is goed als het maar een jongetje wordt” riep ik voor de grap. Eigenlijk maakte het me niet zo uit, of wel?? Ineens veranderde mijn perspectief: Ingrid is niet alleen meer mijn geliefde, maar straks ook de moeder van ons kind. Dat was even wennen. Wennen aan het gevoel hoe fantastisch dat eigenlijk is, dat er zomaar iemand in je leven komt. Het voelde als een eer dat een ziel mij koos als vader.

Ineens keek ik toch anders naar de wereld, die werd daardoor groter, zou je kunnen zeggen. Wat ook heel bijzonder in die fase was, is het gevoel dat je samen iets doormaakt, dat je nog dichter bij elkaar brengt. Ik vond wel dat het toch een beetje verder van mij af bleef dan bij haar. Per slot van rekening is zij zwanger en ik keek er naar.

De oogjes leken net kleine kraaltjes

En zo ging onze euforie van week 8 naar week 14, naar week 15 en ineens was het voorbij. Ik weet niet eens meer of zij me belde of dat ik thuis kwam, maar ineens was daar ons kind uitgeplast in de beker van ‘’Moeders voor Moeders’’.

Wat een schok, vooral toen ik daar een super klein mensje zag, ons kind, met eigenlijk alles er al aan in essentie. De oogjes kon je al als kleine kraaltjes zien. Och wat raar dat zo’n wonder dan ineens voorbij is. Wat een schok, wat een verdriet zo’n klein mensje te verliezen. Het is net of je in een soort cocon komt te zitten met z’n tweeën.

Samen rouwen

Voor die tijd had de één wel eens iets waar die mee zat, of de ander, maar nu was dit een verdriet en een emotie die van ons beiden was. Uniek alleen van ons en het ging over precies hetzelfde: ons kind.

Wat waren we blij dat de vrucht niet per ongeluk in het toilet was verdwenen, maar in de beker terecht was gekomen, want nu konden we afscheid nemen en er samen over rouwen. We waren er snel uit: dit kindje blijft eerst nog een paar dagen bij ons, zodat wij er op onze manier afscheid van kunnen nemen, erover kunnen praten, huilen, bedroefd en teleurgesteld zijn.

Dit is kleine Tom, onze zoon

Ik heb een piepklein kistje gemaakt van hout, daarin legden we een bekleding en daarin kwam de kleine te liggen. Ingrid zei: “Dit is kleine Tom, onze zoon”, zo voelde het. Het kistje was bij ons in bed, tussen ons in bij het hoofdeinde. Het was wel een beetje vreemd zo’n lichaampje in wording. Het maakte op dat moment helemaal niet uit of je echt kon zien of het een meisje of jongetje zou zijn. Op deze manier kreeg hij een plaats in ons gezin, en die is nooit meer weggegaan, ook al was die plaats bescheiden.

Zo hebben we een paar dagen met elkaar heel intensief dit verdriet, die emoties van verlies en veranderde verwondering, een plaats gegeven. Je voelt dan dat het ook op een moment genoeg is. Heel praktisch moet je er dan ook nog wat mee. We hebben kleine Tom op een speciale plaats begraven die voor Ingrid heel symbolisch was en is.

Onvoorwaardelijke liefde

Wat later realiseerden we ons wat voor een bijzondere betekenis deze ervaring ons gegeven heeft: onvoorwaardelijke liefde kunnen geven, zonder enige remming, is wel heel bijzonder.

Vervolgens is Ingrid snel zwanger geraakt van een dochter, en in het begin is dat spannend, want zo vanzelfsprekend is het dan niet meer. Echter het vertrouwen in een goed vervolg kwam toch snel terug en daarmee hebben we ook geboft.

Uiteindelijk heeft onze relatie door deze ervaring zich verdiept. Iets wat we voor het eerst echt samen deelden, waar we heel diep vanuit ons hart bij betrokken waren. Dat delen en verwerken leert onszelf en elkaar nog beter kennen en beseffen: wat is houden van … en wat is verwondering!

Eugene Klooster, energetisch healer
Aurora Bewustwording