Nog zoveel dagen tot het overdag weer langer licht wordt… zo reken ik meestal in de herfst en de dagen voor Kerst. Ik heb mijn eigen advent, eindigend op 21 december. Met daarna het vooruitzicht op licht. Maar vaak met nog één voet in het donker. En de kou.
De druk van de feestdagen
Een aantal jaar al voel ik druk rond de feestdagen, die niet meer past bij hoe ik me wil voelen. Toen we 8 jaar geleden afscheid namen van ons eerste kindje in de zwangerschap, was iedereen om ons heen in Sint en kerststemming. Wij niet.
Zeven december was het afscheid. De weken erna gingen in een roes voorbij. Mijn oma werd 95, ik kluste gestaag door in ons nieuwe huis, vierde Kerst alsof er niets gebeurd was, steunde mijn schoonzus-met-kinderwens tijdens een wandeling en zei nog ‘ik geef het stokje aan je door’. Ze werd zwanger, mijn nichtje is nu 7.
Voor ons zou het nog 4 jaar duren voor we een gezonde baby in onze armen konden sluiten.
Gevoel serieus nemen
Maar waar was ík al die tijd rond kerst en oud & nieuw? Pas ver na de feestdagen, in februari / maart, kwam ik een beetje bij mijn gevoel. Durfde ik te vertragen, te landen. Te huilen. Ik begon vorm te geven aan ons verlies. In foto’s, symboliek, woorden. Toen mensen me zeiden ‘Wat voel je?’ ‘Wat verdrietig’ in plaats van ‘Kijk naar wat je wel hebt’ ‘Kijk vooruit’ of ‘Je weet nu tenminste dat je zwanger kan worden’.
De uitnodiging voor empathie naar onszelf was er eerder wel geweest, ik had hem alleen niet willen aannemen. Want ik wilde zelf graag door. Opnieuw zwanger worden. Voelen wat er wel was.
Opvullen of er laten zijn
Maar ook het verdriet was er. De leegte. En die kun je niet wegpraten. Niet opvullen met mooie woorden, verlangens en hoop op leven. Niet met kerstkransjes, cadeaus, vuurwerk en hardop of in gedachten uitgesproken Nieuwjaarswensen. En wat ik iedereen zo toewens, is om daar niet mee te wachten tot je helemaal vastloopt.
Wat voel je echt?
Maak ruimte voor je gevoel deze weken. Juist deze weken. Ga niet mee in feestgedruis als dat ingaat tegen je verlangen. Je voelt het vanzelf. Als tranen prikken en je het gevoel hebt ze niet te mogen tonen. Zoek plekken op waar je tranen veilig kunnen stromen. Misschien is dat alleen, misschien met iemand. Misschien is dat tijdens het lezen van deze blog.
Wat mij helpt om bij mijn gevoel te komen is schrijven… maar ook een wandeling maken. Mooie muziek opzetten. We hebben allemaal wel zo’n nummer waarbij de tranen als vanzelf komen.
Hoe het hoort?
Maak ruimte voor wat goed en passend voelt. Niet per se wat hoort. Als je rondvraagt, heeft iedereen in december last van ‘wat er hoort’. Dus hoe zou het zijn als je zelf bepaalt wat bij je past?
Om jezelf te zijn, mag je eerst voelen wat je nodig hebt. Elke dag opnieuw. Ook in december.